Coraz częściej pojawiają się opinie, że osoba która osiągnęła już czterdziesty rok życia nie powinna pracować więcej niż trzy dni w tygodniu, bądź też trzydzieści godzin. Oznaczałoby to skrócenie standardowego czasu pracy, aż o dziesięć godzin każdego tygodnia. Jest to sprawa bardzo kontrowersyjna, ponieważ pracodawcy uważają, że zostałaby przez to obniżona wydajność pracowników, a sami pracownicy obawiają się obniżonych zarobków. Jednak według badań oraz firm, które już wprowadziły ten system, obie strony bardzo się mylą.
Jakie argumenty stosują zwolennicy tej zmiany? Przede wszystkim podkreślane jest zdrowie samych pracowników. Po czterdziestym roku życia każda osoba zaczyna wyraźniej dostrzegać swoje problemy zdrowotne, które często wynikają z wykonywania przez ostatnie dwadzieścia, czy też piętnaście lat określonej pracy. Zmniejszenie ilości godzin na stanowisku mogłoby spowolnić proces pogłębiania się wspomnianych problemów. Kolejnym argumentem jest stwierdzenie, że osoba, która wraca do domu wcześniej lub spędza w nim więcej czasu jest szczęśliwsza, a przez to wydajniejsza w swojej pracy. Ostatnim argumentem jest założenie, że tak wiele godzin w pracy wymagane jest tylko dla osób, które dopiero zaczynają karierę zawodową, a nie posiadają już od wielu lat określoną pozycję.
Jedna ze skandynawskich firm już kilka miesięcy temu wprowadziła u siebie ten system i poleca go każdemu innemu przedsiębiorstwu na świecie. Pracownicy są nie tylko bardziej zadowoleni, ale i wykonują wcześniejsze obowiązki szybciej i dokładniej, niż wcześniej. Również Toyota donosi, że wprowadzenie sześcio-godzinnego sytemu dnia pracy przyczyniło się do zmniejszonej liczby wypadków na stanowiskach.
Są i wady tego systemu. Otóż, tak duża zmiana w dniu pracy oznacza dużo mniejszą ilość czasu na wykonanie określonych zadań. A każdy pracownik lubi w trakcie pracy coś zjeść, porozmawiać ze współpracownikami, czy też po prostu wypić kawę. Teraz może już na to nie być czasu, co będzie wiązać się ze zwiększonym stresem.
